ای مادر؛
هنگامی که فرودگاه تهران را ترک می گفتم تو حاضر شدی و هنگام خداحافظی گفتی:
«ای مصطفی من تو را بزرگ کرده ام، با جان و شیر خود تو را پرورش دادم و اکنون که می روی از تو هیچ نمی خواهم و هیچ انتظاری از تو ندارم، فقط یک وصیت می کنم و آن این که خدای بزرگ را فراموش نکنی.

ای مادر، بعد از بیست و دو سال به میهن عزیز خود باز می گردم و به تو اطمینان می دهم که در این مدت دراز حتی یک لحظه خدا را فراموش نکردم.
عشق او آنقدر با تار و پود وجودم آمیخته بود که یک لحظه حیات من بدون حضور او میسر نبود.
خوشحالم ای مادر، نه فقط به خاطر اینکه بعد از این هجرت دراز به آغوش وطی برمی گردم بلکه به این جهت که بزرگترین طاغوت جهان کشته شده و ریشه ظلم و فساد برافتاده و نسیم آزادی و استقلال می وزد.

اى درد اگر تو نماینده خدایى که براى آزمایش من قدم به زمین گذاشته‏اى تو را مى‏پرستم، تو را در آغوش مى‏کشم و هیچ‏گاه شکوه نمى‏کنم.
بگذار بندبندم از هم بگسلد، هستیم در آتش درد بسوزد و خاکسترم به باد سپرده شود؛ باز هم صبر مى‏کنم و خداى بزرگ را عاشقانه مى‏پرستم.
اى خدا، این آزمایش‏هاى دردناکى که فرا راه من قرار داده‏اى؛ این شکنجه‏هاى کشنده‏اى را که بر من روا داشته‏اى، همه را مى‏پذیرم.
خدایا، با غم و درد انس گرفته‏ام. آتش بر من سلامت شده و شکست و ناملایمات، عادى گشته است.
خطر و مرگ، دوستان صادق من شده‏اند. از ملاقاتشان لذت مى‏برم و مصاحبتشان را آرزو مى‏کنم.
خدایا، کودک که بودم از بلندى آسمان و ستارگان درخشنده‏اش لذت مى‏بردم، اما امروز از آسمان لذت مى‏برم زیرا بدون آن خفه مى‏شوم؛ زیرا اگر وسعت و عظمت آن از شدت درد روحیم نکاهد دیگر خفه مى‏شوم.

چند دقیقه وقت گذاشتن برای خواندن نجوای دلی که زبان دل همه ماست موجب آرامش خودمون میشه...

خدایا دلم گرفته، نمى‏ توانم نفس بکشم، نمى‏ خواهم بخندم، نمى‏ توانم بگریم، خواب و خوراک از سرم رفته، قلبم شکسته، روحم پژمرده و انسانیتم کشته شده. گویى سنگم، گویى دیگر احساس ندارم. شدت احساس آن‏قدر غلیان کرده و آن‏قدر مرا سوخته که دیگر وجودم از احساس درد و غم به اشباع رسیده است.
از کنار جوانى مى‏گذرم که بر خاک افتاده، خونش گرم و روان است. جراحاتى عمیق، که در حالت عادى مرا منقلب مى‏کند و قادر به دیدنش نیستم. بدن چاک شده، جمجمه خرد شده، به خاک و خون آغشته، لباس‏هاى پاره‏پاره و بدن خونین نیمه‏عریان بر روى خاک افتاده... و چقدر عادى مى‏گذرم!
آه، دوستم چشمش را از دست داده و سر خونینش با پارچه خونین بسته شده و مادر و خواهر و اقوامش با چه نگاه‏ هاى تضرع و التماس به من نگاه مى‏کنند... آه، آن طرف دیگر دوست دیگرم افتاده.
آه خدایا، جوانى دیگر از دوستانم، به شدت مجروح شده و آن طرف دیگر افتاده و شاید در اثر عمق جراحات جان داده است.
آه خدایا چه بگویم؟ از میان این شهر سوخته و غارت‏ شده مى‏گذرم. اجساد سوخته و عریان و سیاه شده در گوشه و کنار افتاده؛ بناهاى بلند واژگون شده، خانه‏ هاى زیبا همه سوخته، مسلحین در هر گوشه و کنارى پراکنده‏اند و عده‏ اى بى‏شرم، مشغول دزدى و سرقت باقیمانده ‏هاى این خانه ‏هاى سوخته. چه غم‏ انگیز؟ چه دردناک؟ و غم ‏انگیزتر از همه آن‏که هنوز اجساد کشته‏ ها و سوخته ‏ها، همه‏ جا پراکنده است و این مردم بى‏احساس، از کنار این کشته‏ها آن‏چنان بى‏خیال مى‏ گذرند که گویى ابداً انسانى وجود نداشته... انسانیتى باقى نمانده است.
این‏جا دامور شهر عشق،شهر زیبایى، شهر قدرت و شهرغرور وجاه ‏طلبى بود. عربده ‏هاى مستانه »هل من مبارز« همیشه شنیده مى‏شد. ستمگران در آن خانه کرده بودند، گاه و بیگاه راه را بر روندگان مى‏بستند و آدم‏ها را مى‏کشتند، جوانان را شکنجه مى‏دادند، به مردم اهانت مى‏کردند و امنیت را از عابرین سلب کرده بودند. چه خون‏ها ریخته شد! چه اشک‏ها، چه غم‏ها و دردها، چه شکنجه‏ ها و چه جنایت‏ها! هر روز مسلسل‏ هاى کتائبى، در خیابان مرکزى رژه مى‏ رفتند و از مردم زهر چشم مى‏گرفتند، هر روز، جنوب را با بستن راه تهدید مى‏کردند. گاه و بى‏گاه، با رگبار گلوله سکوت را و آرامش را در هم مى‏شکستند، بالاخره تقدیر، فرمان داد تا طومار زندگى این شهر پیچیده شود. آتش جنگ برافروخته شد، جنگندگان از همه اطراف هجوم آورند، از زمین و آسمان، آتش مى‏بارید، حتى هواپیماهاى دولتى به کمک مدافعین شهر آمدند و مهاجمین را به گلوله بستند و مواضع آنها را بمباران کردند. صدها نفر به خاک و خون افتادند؛ همه شهر به آتش کشیده شد. همه ساختمان‏ها تقریباً خراب شد و از این شهر بزرگ جز نمایى دردآلود و حزن‏ انگیز باقى نماند.

بغض حلقومم را فرا گرفته است، مى‏خواهم بگریم. مى‏خواهم فریاد بکشم، مى‏خواهم به دریا بگریزم و مى‏خواهم به آسمان پناه ببرم. اشک بر رخساره زردم فرو مى‏چکد. آن را پاک مى‏کنم تا دیگران نبینند، به گوشه ‏اى مى‏گریزم تا کسى متوجه نشود...
چند ساعتى سوختم و در شور و هیجانى خدایى غوطه خوردم. قلبم باز شده بود، روحم به پرواز درآمده بود، احساس مى‏کردم که به خدا نزدیک شده‏ام، احساس مى‏کردم که از دنیا و مافیها قدم فراتر گذاشته‏ ام، همه را و همه‏ چیز را ترک کرده ‏ام فقط با روح سر و کار دارم، فقط با غم همنشینم، فقط با درد مى‏سازم و فقط خداى بزرگ را پرستش مى‏کنم...
راستى عبادت چیست؟ جز آن‏که روح را تعالى دهد؟ و آن احساس ناگفتنى را در دل آدمى ایجاد کند؟ احساسى که در آن تمام ذرات وجودش به ارتعاش درمى‏آید، جسم مى‏سوزد، قلب مى‏جوشد، اشک فرو مى‏ریزد، روح به پرواز درمى‏آید و جز خدا نمى‏بیند و نمى‏خواهد... این احساس عرفانى، که از اعماق وجود آدمى مى‏جوشد و به‏سوى ابدیت خدا به پرواز درمى‏آید عبادت خوانده مى‏شود...
اى خداى بزرگ، من چند ساعتى تو را عبادت مى‏کردم و عبادت عجیبى بود! عبادتى که از تلاقى غم با غمى دیگر به ‏وجود آمده بود. آن‏جا که دنیاى تنهایى، با موجودى تنها برخورد مى‏کرد، آن‏جا که من، خداوند عشق لقب داشتم با فرشته‏اى برخورد کردم که سراپاى وجودش عشق بود...
خدایا چه دنیایى خلق کرده‏اى؟ چه آسمان‏هاى بلند، چه گل‏هاى رنگارنگ، چه دریاها، چه کوه‏ ها، صحراها، جنگل‏ها، چه دل‏هاى شکسته‏اى، چه روح‏هاى پژمرده‏اى، چه دردهاى کشنده‏اى، چه عشق‏ها، چه فداکارى‏ها، چه اشک‏ها و چه حرمان‏ها...
عجیب آن‏که، بزرگى و عظمت انسان را، در درد و غم و حرمان قرار دادى، جهان را بدون درد و ناله و حرمان نمى‏خواهى. ما هم عشاق وجود توییم که دل‏سوخته و دست و پا شکسته به سویت مى‏آییم. تو، ما را در آتش غم سوزاندى و خمیره خاکى ما را با کیمیاى عشق، به روحى فوق زمین و آسمان‏ها مبدل کردى که جز تو نمی خواهد و جز تو نمی پرستد

 

امروز حوالی ظهر دو هواپیمای میراژ اسرائیلی از ارتفاع کم در حالی که دیوار صوتی را می شکست از روی مدرسه گذشت. مدرسه ما در بهترین نقطه قرار گرفته و دارای بلندترین ساختمان ها است و به همین جهت نیز مورد نظر خلبانان اسرائیلی بود. تمام شیشه های ساختمان به لرزه درآمد. گویا انفجاری رخ داده باشد، همه شاگردان به خارج ریختند. من خارج از مدرسه بودم و هواپیماها را برای چند لحظه دیدم که از روی مدرسه گذشته از روی کمپ فلسطینیان نیز عبور کردند و با صدای گوش خراش خود گویا می خواستند آنها را نیز بترسانند.. البته این اولین باری نیست که هواپیماهای اسرائیلی در بالای سرما حاضر می شوند. چه بسیار که دود سفید هواپیماهای اسرائیلی آسمان صور را منقوش می کند و یا صدای شکننده هواپیماها از ورای ابرها باعث اضطراب می گرد...